«Aφήστε την Φύση μου ήσυχη»

H εγκατάσταση του έργου μέσα στο δάσος ταυτίζεται με την κραυγή της ίδιας της φύσης και των ανθρώπων προς αυτούς που αλόγιστα κακοποιούν το περιβάλλον. Tη σύνθεση απαρτίζουν σωληνωτοι δίαυλοι διαφυγής προς ένα νέο απροσδιόριστο σύμπαν με τους κατοίκους δραπέτες, να κρατούν τις αιώνιες βαλίτσες τους σε θέση ανάτασης σαν να παρασύρονται προς τα ουράνια, διαμαρτυρόμενοι ταυτόχρονα γι’ αυτή την επιλογή τους. Oι αποσκευές τους περιέχουν ανεκπλήρωτα όνειρα, ιδέες, λάθη, παθήματα, όλα αυτά που με μια λέξη θα λέγαμε «βιός» ενώ τα δένδρα, μια μητρική συντροφιά, προσπαθούν με την σειρά τους να κατανοήσουν την παρουσία των μόνιμων επισκεπτών.